Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

Ֆուտբոլը երբեք անթերի չի լինում

Ֆուտբոլը երբեք անթերի չի լինում
12.06.2018 | 09:51

Մի քանի օրից Ռուսաստանում կսկսվի ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը: Պատմաբան, Փարիզի Սոցիալական գիտությունների բարձրագույն դպրոցի հետազոտությունների ղեկավար Անտուան Լիլտին Le Monde-ում հիշեցնում է, թե որքան բարդ ու երկակի է ֆուտբոլը` կառուցված հասարակության ու հույզերի կերպարով ու նմանությամբ: Արդեն հնչում են բարոյախոսների մաշված խոսքերը, որ նյարդայնացած են գնդակով պարզ խաղին համամոլորակային ուշադրությունից:

Նրանց քննադատական ռեպերտուարը լավ հայտնի է` սպորտի չնչինությունը, ղեկավար ատյանների կոռուպցիան, երկրպագուների շովինիզմը, զանգվածային հիմարացումը: Այս տարի անպայման կհավելվի անհանգստությունը, որ Վլադիմիր Պուտինը քաղաքական շահ կստանա, ինչպես արել էր Մուսոլինին 1934-ին ֆուտբոլի աշխարհի երկրորդ առաջնությունում, որ տրիումֆալ դարձավ «Սկուադրո Աձուրայի» ու ֆաշիստական իշխանության համար, կամ ինչպես 1978-ին արեց արգենտինացի գեներալ Խորխե Վիդելան: Հանգստացեք` հավանականությունը, որ Ռուսաստանի ազգային հավաքականը կհաղթի, շատ փոքր է: Իրականության մեջ ֆուտբոլն ու քաղաքականությունը շատ ավելի բարդ կապեր ունեն: Հաճախ ֆուտբոլը ծառայել է ավելի շուտ իշխանությունից դժգոհությունն արտահայտելուն, քան նրան փառաբանելուն: 1938-ին Ավստրիայի հավաքականի աստղ Մաթիաս Սինդելարը մարտահրավեր նետեց նացիստներին` Ավստրիայի բռնակցումից երկու շաբաթ անց երկու գոլ խփելով Գերմանիայի հավաքականի հետ խաղում, որ պետք է «հաշտության խաղ» դառնար և ավարտվեր խորհրդանշական 0:0 հաշվով` ամրապնդելով անեքսիան: Բայց պետք է զգուշանալ մյուս որոգայթից, որ հանուն պուրիզմի հակադրում է ժողովրդական, իսկական և ազատագրական ֆուտբոլը զվարճանքին, որ վարակել են ԶԼՄ-ները, իշխանությունն ու փողը: Կարճ ասած` Գարինչան ընդդեմ Պելեի:

Ֆուտբոլը երբեք անթերի չի լինում, նույնքան բազմազան ու բազմանշանակ է, որքան հասարակությունն ու մեր հույզերը: Այսօր տրիբունաների հանդիսատեսը ներկայացման դերասան է, որ ցուցադրվում է ամբողջ աշխարհին, ներկայացվում տարատեսակ հանդիսատեսին` հմայված կամ զվարճացող: Ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը մեդիա իրադարձություն է` օլիմպիական խաղերին, ԱՄՆ նախագահի պաշտոնակալությանը կամ ռոք աստղի հուղարկավորությանը հավասար: Նրա հարուցած կրքերը` մեկ լուրջ, մեկ խաղացկուն, վերաճում են երկրպագուների շովինիզմի, որպես կանոն, մինչև վերջ չհասկացված, հաճախ հեգնանք հարուցող: Մեդիա իրադարձությունները կարևոր դեր ունեն ժամանակի սոցիալական ընկալման մեջ: ՈՒղիղ եթերը խաղի, անվստահության ու լարված սպասումի, ուժեղ, խմբային հույզերի ժամանակ է: Սակայն ֆուտբոլը նաև սնուցում է սուբյեկտիվ ու անձնական ժամանակը:


Մեզնից շատերի համար դա «երազների ու մանկության ժամանակն է» (Ժան-Ֆիլիպ Տուսեն), որ վերածնվում, հագենում ու երկարում է ամեն խաղով: Վերջապես ֆուտբոլի ժամանակը պատմական է իր մեծագույն խաղերով, հերոսներով, առասպելական հաղթանակներով ու անմոռանալի պարտություններով, որոնց մասին ֆուտբոլասերները անվերջ պատմում են միմյանց: ՈՒրիշ ի՞նչ կա խմբային, որ այսօր ի վիճակի է այդքան հեշտ ներթափանցել սոցիալական ու աշխարհագրական սահմաններից ներս:
Անտուան ԼԻԼՏԻ, Le Monde


Հ.Գ. Ֆուտբոլն արվեստ է, իսկ արվեստում պետք է տաղանդ ունենալ: Եվ ընդհանրապես` բոլոր դատողությունները գրողի ծոցն են գնում մեկ բառից` գոլ: Մնացածը` 45+45 րոպեում, որ տեղավորում է աշխարհի բոլոր հույզերն ու ամեն ինչ նորից ու նորից սկսելու ցանկությունը: ՈՒ` այդպես ամբողջ կյանքում` դաշտում կամ մարզադաշտում: Գնդակը կլոր է` չգիտես ուր կթռչի:


Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3060

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ

Ãâëöáýõ��/1653881157" rel="nofollow">Տեսակետ
Մեկնաբանություն
Դիտարկում
Սոցցանցային գրառումներ
Անդրադարձ
25.05.2025